E o zaman yapayım hemen bir tane.. Bu postu yazmak için sade 4 dk zamanım var. Sonra kafesime geri dönmem lazım. 4..3...2...1.. Başla!
Ben bu aralar:
İşte böyle suratsızım. Haftaya tatile çıkıyorum. Öncesinde ofis işlerimi ve y.lisans bitirme projemi teslim etmem lazım. 24 saat bilgisayar başındayım. Şu an klavyeden fenalık geldi. Bilgisayar ekranından çığlıklar atarak uzaklaşmak istiyorum. Öyle ki ekranı var diye eve gidince TV'yi bile açmıyorum. Iyykk...
İşte bu kadar sosyalim. Tiyatroya gittim geçen gün. Agatha Christie'nin Fare Kapanı oyununa. Oyunculuk eh işteyle vasat arasındaydı. Uzun sürdü. Ben diğer arkdaşların yanında kafamda dolaşan hayaletlerle, eve gideyim projeyi bitireyim dedim durdum kendi kendime. Benim vücut kabuk gibi koltukta oturdu, kafam perili evlere arka kapı camını kırarak girdi. Boş salonda, şömine önündeki kırık sallanan sandalyede uyuyakaldı.
7 Mayıs yaşgünümdü. Artık sallamıyorum kendilerini. Yine de kutlayan, arayan soran herkese hayran oldum. Ne güzel insanlarsınız siz diye. Üstelik harika bir fotoğraf makinem var artık. "Kutup Ayıcıklarını Koruma Derneği'ne olan katkılarımdan dolayı Dernek Başkanı elinden hediyemi aldım. Sağolsun varolsun :)
Galiba insan zaman geçtikçe yalnızlaşıyor. Tenhalaşıyor. En ilginci bunu hiç yadırgamıyor..Şu aralar beni yormayacak, düşündürmeyecek iletişimlerin peşindeyim.
Etrafımda hep böyle mutlu sırıtan yüzler var. Süper dimi ...
Beyin bideva vallla :)
Sadece oturduğum yerde içinde olduğum koşuşturma bile başımı döndürüyor. Ama sağolsun bu esnada Tepe Home, Batik, Turkcell, Boyner vs mağazalar attıkları mesajlarla halimi hatırımı soruyor, bana manevi destek oluyor. (Karşılığında maddi destek bekliyor olabilirler)
Bir süre kamufle olup evde kimse yokkkkkk demek istiyorum...
0 comments:
Post a Comment